Swarzędz jest podpoznańskim miastem znanym chyba w całej Polsce z produkcji mebli. Ci, którzy byli w tym mieście, wiedzą również, że znajduje się tutaj skansen pszczelarski. Rzadko jednak zdają sobie sprawę, że jego zbiory są unikatowe w skali europejskiej.

Pszczelarstwo ma w Polsce długą tradycję. Jej świadectwem są choćby nazwiska Bartnik, Barcisz czy Bartoś. Któż z nas nie przepada za pysznym miodem, który występuje w różnorakich rodzajach. Każdy z nich ma inne właściwości smakowe, kolorystyczne, zapachowe…

Mało kto jednak może powiedzieć cokolwiek o pszczołach, ulach, bartnictwie, pszczelarstwie, pasiecznictwie. Te dziedziny życia dostępne są tylko nielicznym – coraz rzadziej spotykamy przy domach czy gospodarstwach ule w których kwitnie życie pszczelej rodziny.

Tym bardziej warto pojawić się w swarzędzkim skansenie. Najstarszym zabytkiem jest 700 letni pień dębowy z barcią. Oprócz tego zwiedzający mogą zapoznać się z historią pszczelarstwa, anatomią pszczół i podstawami hodowli tych pożytecznych owadów. Okolicznościowa wystawa pozwala zapoznać się bardziej szczegółowo z pszczelarstwem w XIX i na początku XX wieku, a chętni mogą nauczyć się wyrabiać „prawdziwe” świece z pszczelego wosku. Dla grup zorganizowanych istnieje możliwość lekcji muzealnych czy organizacji pleneru malarskiego dla artystów. Ule zgromadzone w skansenie, to niejednokrotnie misternie rzeźbione, małe dzieła sztuki. Pszczelarze podkreślają, że ich zajęcie jest inne niż wszystkie, ponieważ trzeba włożyć w nie wiele serca, tak aby bardziej niż gdziekolwiek współgrać z naturą. Bez „współpracy” z pszczelim rojem trudno marzyć o dobrym miodzie.

Bartnictwo i pszczelarstwo to nieco zapomniana gałąź historii. Na co dzień nie myślimy o tym, jak wiele zachodu wymaga wyprodukowanie miodu. Zadowalamy się czasem jego sztucznymi odpowiednikami. Jestem przekonany, że po wizycie w swarzędzkim skansenie, miód postawiony na rodzinnym stole smakował będzie inaczej.

Artur Artmann

03.09.2007.